کد مطلب:137419 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:226
مصیبت رسول خدا
زینب علیهاالسلام وفات جدش رسول خدا صلی الله علیه و اله را شاهد بود، و دیده كه مرگ آن حضرت چه تأثیر عمیقی بر مسلمین خصوصا پدر و مادر و اهل بیتش گذاشته است. امیرالمؤمنین علیه السلام در رحلت جانسوز پیامبر فرموده است:
«بعد از وفات رسول خدا صلی الله علیه و اله چنان مصیبتی بر من وارد شد كه گمان نمی كنم اگر بر كوهها نازل می گردید طاقت حمل آن را می داشتند!... و می دیدم كه اهل بیتم چنان از خود بی خود شده بودند كه كسی نمی توانست در چنین شرایطی خودش را كنترل كند، و توان تحمل مصیبتی كه به او رو آورده بود را نداشت، كه بیتابی صبرش را برده و عقلش را مبهوت می نمود».
و طبیعی است كه اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و اله در فراقش این چنین داغدار باشند؛ زیرا تأثیر مصیبت هر فقیدی به قدر و قیمت اوست. و برای عظمت رسول خدا صلی الله علیه و اله همین بس كه نام مباركش مقرون نام خداوند است (رسول خدا)، و ایمان به خدا پذیرفته نمی شود مگر این كه بعد از آن، اعتراف و ایمان به رسالت رسول خدا محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله باشد.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله در بسیاری از مواقع به وقایعی كه بعد از خود بر اهل بیت و خاندانش وارد خواهد شد خبر می داد و بارها به صراحت و كنایه مصائب ایشان را گوشزد می كرد، حتی در لحظه وفات نیز به ایشان نگاه كرد و گریست و چون سبب پرسیدند فرمود: «بر ذریه ام گریه می كنم به خاطر آنچه بعد از من امتم با ایشان انجام می دهند».
آری، زینب علیهاالسلام دختری پنج ساله بود كه جد بزرگوارش را از دست داد. او به چشم خود دید كه پیكر مطهر رسول خدا صلی الله علیه و اله را از خانه می بردند و به خاك می سپارند. او برای فرار از دهشت و بیمی كه از دیدن این منظره های دردناك به او دست می دهد، به آغوش مادر پناه می برد اما می بیند مادر، خود گرفتار اندوهی است كه خاطر او را سخت آزرده و آرامش را از وی سلب نموده است. لذا به آغوش پدر پناهنده می شود ولی او را نیز با كوهی از غصه و اندوه دست به گریبان می بیند؛ پس دردها و داغها را به سینه می ریزد و برای مصائب دیگر خود را آماده می كند. زیرا این اولین مصیبت زینب است اما مسلما آخرین آنها نیست.
«بعد از وفات رسول خدا صلی الله علیه و اله چنان مصیبتی بر من وارد شد كه گمان نمی كنم اگر بر كوهها نازل می گردید طاقت حمل آن را می داشتند!... و می دیدم كه اهل بیتم چنان از خود بی خود شده بودند كه كسی نمی توانست در چنین شرایطی خودش را كنترل كند، و توان تحمل مصیبتی كه به او رو آورده بود را نداشت، كه بیتابی صبرش را برده و عقلش را مبهوت می نمود».
و طبیعی است كه اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و اله در فراقش این چنین داغدار باشند؛ زیرا تأثیر مصیبت هر فقیدی به قدر و قیمت اوست. و برای عظمت رسول خدا صلی الله علیه و اله همین بس كه نام مباركش مقرون نام خداوند است (رسول خدا)، و ایمان به خدا پذیرفته نمی شود مگر این كه بعد از آن، اعتراف و ایمان به رسالت رسول خدا محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله باشد.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله در بسیاری از مواقع به وقایعی كه بعد از خود بر اهل بیت و خاندانش وارد خواهد شد خبر می داد و بارها به صراحت و كنایه مصائب ایشان را گوشزد می كرد، حتی در لحظه وفات نیز به ایشان نگاه كرد و گریست و چون سبب پرسیدند فرمود: «بر ذریه ام گریه می كنم به خاطر آنچه بعد از من امتم با ایشان انجام می دهند».
آری، زینب علیهاالسلام دختری پنج ساله بود كه جد بزرگوارش را از دست داد. او به چشم خود دید كه پیكر مطهر رسول خدا صلی الله علیه و اله را از خانه می بردند و به خاك می سپارند. او برای فرار از دهشت و بیمی كه از دیدن این منظره های دردناك به او دست می دهد، به آغوش مادر پناه می برد اما می بیند مادر، خود گرفتار اندوهی است كه خاطر او را سخت آزرده و آرامش را از وی سلب نموده است. لذا به آغوش پدر پناهنده می شود ولی او را نیز با كوهی از غصه و اندوه دست به گریبان می بیند؛ پس دردها و داغها را به سینه می ریزد و برای مصائب دیگر خود را آماده می كند. زیرا این اولین مصیبت زینب است اما مسلما آخرین آنها نیست.